Meer foto's klik hier

We zijn in het land dat er precies zo idyllisch uitziet als we hadden gedacht, met rollende groene heuvels vol schapen en koeien, een prachtige kustlijn met witte stranden, steile rotsen en onverwachte grotten en vulkanische activiteit.

Ons verblijf in NZ wordt een hele andere manier van vakantie ("Van-vakantie", dankje Jan) dan we tot nu toe gewend waren. In Auckland staat op 7 november onze Escape campervan klaar, een Mazda busje uit 2004 met een prachtig geschilderde walvis en langoest erop, en met een handmatige versnellingsbak, zoals gevraagd. Jessica was wat ongerust over het linksrijden en schakelen, maar vraagt zich na een kwartier al af waar ze zich toch over had drukgemaakt. Alleen blijf je grijpen naar links voor je gordel en gaat vooral de eerste dag toch wel vaak de ruiterwissers aan als je het knipperlicht bedoeld. Gelukkig regende het dus viel dat helemaal niet op.

We rijden als eerste bestemming naar "the Warehouse", een enorme winkel met alles voor weinig, waar we een extra gaspit kopen, zonnendouche, scherp hakmes, sportschoentjes voor op de camping en nog meer handige dingen. Daarna is de supermarkt aan de beurt voor alle boodschappen en is ons dagbudget 4 keer uitgegeven in een uurtje.

In onze rugzakken hadden alle spullen een vaste plek en konden we alles vinden, in de camper missen we handige opbergvakjes en is het even wennen. Maar het bed is erg groot en het slaapt heerlijk onder twee dikke dekbedden. De eerste avond koken we Nieuw Zeelandse mosselen die boordevol erwtenkrabbetjes zitten en komen we al weer helemaal in het kampeerritme. Natuurlijk willen we ook in NZ bekijken hoe het er onderwater uitziet. Bij Goat island is een marine reserve waar je goed vanaf de kant kunt snorkenen. Enthousiast springen we het water in dat een graad of 17 is maar heel koud in alleen een shorty.

Kauries en Kiwi's
Ons volgende camperplekje zoeken we uit om de geweldig mooie boom die er staat aan de prachtige baai. Later blijkt deze enorme vijg ook heel bijzonder te zijn. Een goede opwarmer voor de Kauri bomen van de volgende dag (9 november). Dit is na de Sequoia die we in California hebben gezien de grootste boomsoort op aarde. In tegenstelling tot de Sequoia's waar je niets mee kon is dit ook een zeer goede kwaliteit houtsoort. We leren in het Kauri museum veel over de boom en de pioniers die hier kwamen voor de houthandel. In het oude schooltje hangt een oud werkcontract van de schooljuf die geen ijsjes mocht eten, contact met mannen mocht hebben en verplicht twee petticoats aan moest. Helaas zijn er door de kap niet zoveel bomen meer over.

Regelmatig vinden we een mooi wildcampeerplekje om een nachtje te staan. Zo stonden we ook naast wel 50 bijenkasten midden in een Kiwi reservaat. Deze nogal bizarre vogel is het nationale symbool van NZ, maar helaas nu ernstig bedreigt door de hier uitheemse opossums, wezels, hermelijnen en verwilderde katten en honden. 's Nachts horen we de roep van een mannetjes Kiwi, een heel speciaal geluid maar ze ook zien is helaas iets moeilijker.  

Hot beach
Tussen twee uur voor en na laagwater kun je op Hot Water beach je eigen heetwaterbad graven, want er borrelt water van 70 graden door het zand omhoog. Als we arriveren blijkt dat het pas veel later laagwater is en we dus eerst nog naar Cathedral cove kunnen wandelen. Over een goed aangelegd kustpad lopen we naar een perfect strand dat aan een kant is afgesloten door een steile rotswand. In deze wand is een enorme driehoekige doorgang door de zee uitgesleten, de Kathedraal. Aan de andere kant ligt een zo mogelijk nog perfecter strand met adembenemede rotsformaties, wit zand, blauwe zee en een paar zwarte scholeksters.

Als we twee uur voor laagwater terugkomen bij Hot beach zijn de eerste kuilen al klaar en blijft het strand onder de terugtrekkende zee over voor de rest. We huren snel een schep en zoeken goed waar het warme water naar boven komt. Nadat onze kuil een paar keer door een hoge golf weer dichtspoelt lukt het ons een goede dijk te bouwen en een heus bad te maken. De plek waar het hete water omhoog komt is veel te heet, maar het mengt prima met koeler water dat in de andere hoek ons badje instroomt. In een woord fantastisch!

Kokende modder
Er zijn hier vele vormen van vulkanische activiteit aan de oppervlakte te zien. Hot beach was daar al een voorbeeld van, en eigenlijk is er in elk zichzelf respecterend dorpje wel een hotspring te vinden. De stad Rotorua is wel wat extreem hierin. Midden in de stad is een groot park met bankjes, een bloementuin en vijvers met eendjes. Alleen zitten deze vol met opborrelend zwavel en kokend water en op veel plekken in het parkje zijn hekjes neergezet om diepe gaten waaruit zwaveldampen, stoom en kokende modder komen. Het park is verder keurig aangelegd maar sommige struiken zijn helemaal grijs van de modder en bij een bubbelend vijvertje begint zelf het hekje langzaam in de modder weg te zakken. Surrealistisch om hier rond te lopen.

Ten zuiden van de stad is een heus thermaal wonderland, Wai-O-Tapu, te vinden met een geiser, kokende modder en een diepblauw champagne-meer met roest-rode randen. Prachtig om te zien maar wel een aanslag op onze neus, het stinkt overal flink naar zwavel.

Taupo
Iets verder naar het zuiden zit een elektriciteitscentrale die gebruik maakt van geothermische energie, en een garnalenkwekerij die de restwarmte van de centrale gebruikt. De Maleisische zoetwatergarnalen die hier gekweekt worden zijn omgetoverd in een attractie met als mascotte Shawn the Prawn. De leukste attractie is het garnalenvissen zelf, gewoon met een haakje en een lijntje. Enthousiast storten wij ons hierop, en vooral Jessica heeft er veel succes mee, al blijft het lastig aan te voelen wanneer de garnaal eindelijk het aas een keer in zijn mond heeft gestopt. Na twee uur staat de score op 9 vers gevangen garnalen die ontzettend lekker smaken, al hadden we gehoopt op iets meer.  

We zitten (15 november) dichtbij lake Taupo, het grootste meer op het Noordereiland. Dit meer is bijzonder mooi om te zien vanuit een vliegtuigje op 4km hoogte, en het met 200km per uur op je af zien komen is ook geen onaardig gezicht, al is het wel fijn dat op 1,5km boven de grond de tandem-paracute-sprong-instructeur het valscherm doet ontvouwen. Jazeker, Reindert is uit een vliegtuig gespronken en heeft maar liefst 45 seconden vrije val mogen meemaken.

Mount Doom
We blijven nog even hangen in de vulkanen en gaan nog iets verder naar het zuiden op het Noordereiland naar Tongariro Nationaal park, een actief vulkanisch gebied met drie hoge vulkanen. De middelste en echt vulkaanvormig van de drie is beroemd, want deze is gecast als "Mount Doom" in de Lord of the Rings. De Tongariro crossing is een dagwandeling van 17 km. Het is steeds erg mooi weer onderweg maar de voorspelling voor de volgende dag is niet zo goed. Wetwijfelen erg of we een dag blijven wachten op beter weer maar hebben helemaal geen spijt als het busje van de camping ons naar het beginpunt brengt.

 Het is een van de "great walks", en die zijn, met reden, nogal populair. Dus lopen we in file, maar de vulkaan en sneeuwlandschap vergezichten maken dit meer dan goed. Hoewel er flink steile stukken in de wandeling zitten over rollende stenen en los vulkaangruis lukt het ons toch makkelijk om de eerste bus terug weer te halen, zodat we dezelfde dag nog 300km kunnen rijden richting Wellington.

Wellington
Vanaf hier nemen we de veerboot naar het Zuidereiland. Mar eerst bezoeken we het prachtige, en gratis, nationale museum Te Papa waar veel te veel is te zien om in een dag te bekijken. We verbazen ons over de hier o.a. door "acclimatisation societies" geïntroduceerde plant en diersoorten, die er net als in Australie in geslaagd zijn een groot deel van de inheemse dieren uit te roeien. De "brushtail possum" oftewel opossum is berucht kauwt nu met miljoenen de struiken en bomen op. Dat het er echt heel veel zijn is goed te zien aan de doorgaande wegen waar vrijwel elke paar honderd meter wel een platgereden possum te bewonderen is. Jessica heeft voor we aan de Tongariro crossing begonnen nog handschoenen gekocht van half wol half opossum-vacht, en overal zijn ook possum-kledingstukken en vachtjes te koop.

NZ probeert met veel middelen alle geïntroduceerde diersoorten weer uit te roeien, onder ander door het gebruik van 1080, een gifstof die specifiek zoogdieren dood. Dit wordt in korrels met vliegtuigen over natuurgebieden uitgestrooid en aangezien de enige inheemse zoogdieren in NZ vleermuizen zijn is het effect van het gif altijd hetzij "gewenst danwel niet erg".

Om onze e-mail te checken rijden we regelmatig als een verdacht en onopvallend (dit lukt alleen niet echt) busje langzaam door de woonwijken met de laptop op schoot, op zoek naar niet afgeschermd draadloos internet. Zo ook is deze update van de site weer illegaal online gezet vanaf het Zuidereiland waar we de volgende keer meer over vertellen.