We besluiten ons hoofd na dit alles even onder te dompelen in het aquarium van de stad. Een heel leuk en goed aquarium met een hoge belevingswaarde (beroepsdeformatie van Jessica). Vooral de tunnel onder het aquarium door is erg mooi met enorme haaien en adelaarsroggen. Via een ondergrondse airconditioned wandelverbinding lopen we naar ons eerste grote winkelcentrum.

In Kuala Lumpur zijn een aantal van die centra te vinden en werkelijk alles is hier te koop. Natuurlijk veel elektronica en kleren en voor ongeveer 60% van de Nederlandse prijs. We kijken onze ogen uit en hebben alvast een laptopje uitgezocht voor als we hier weer terugkomen aan het eind van Maleisie. Op de 8e tot 10 verdieping van een van de grootste winkelcentra raast een heuse achtbaan en is een 7 verdiepingen hoog Imax theater gerealiseerd. Reindert begint te glunderen als blijkt dat er een fotobeurs aan de gang is. Helaas ontbreekt Sony met zijn nieuwe camera maar er zijn genoeg andere dingen te zien en de presentatiemodellen doen goed hun best op verleidelijke glimlachen. Op de beurs geldt ook nog eens een extra korting en Jessica geeft Reindert daarom al een vervroegd verjaardagskado, een luxe carbon statief van Gitzo.

Bedbugs

Zie ik daar een beestje lopen in bed? Ja, is gewoon een kevertje zegt Reindert nog maar als er ook twee uit Jessica haar lakenzak komen kruipen gelooft ze dat niet meer. Bovendien heeft ze overal bultjes die stevig beginnen te jeuken. Een foto op internet is genoeg, het zijn bedwantsen. Normaal zie je ze niet omdat ze in het licht weer wegkruipen maar als ze volgezogen zijn lopen ze wat trager. We waren erg tevreden met ons guesthouse in KL, de Pondok lodge. Na het zien van deze beestjes al wat minder, zeker als ze bij de receptie doodleuk verklaren dat ze er van op de hoogte zijn en er niets tegen kunnen doen.

Een dag nadat we uit KL vertrokken zijn krijgt Reindert ook allemaal bulten, een vertraagde reactie. We vlooien onze rugzakken uit, spuiten ze in met insectenspray en laten alle kleren wassen. Het probleem is dat ze meereizen in de bagage naar een volgende hostel. Gedrogeerd met antihistaminica en steeds hydrocortisoncreme smerend tegen de jeuk komen we de dagen door, bijna een week lang hebben we er last van. We zijn echt heel erg vaak gebeten en over ons hele lijf (zie foto's). Elke keer weer die twijfel, hebben we er nieuwe beten bij? Of zijn dit oude die nu pas dik worden? Zouden ze hier ook zitten? Zijn ze echt uit onze tassen weg? Een ding is zeker, dit willen we niet nog een keer meemaken! Dus elke nieuwe kamer controleren we op kleine plekjes (bloed of poepvlekjes) in de lakens die een aanwijzing kunnen zijn en we vragen elk guesthouse do you have a problem with...? Ook sprayen we voor de zekerheid elke keer het bed grondig in.

Kuala Selangor

Om onze gedachten ergens anders op te richten gaan we naar Kuala Selangor (17 september). Hier is een rivier waar elke avond het schouwspel van duizenden synchroon knipperende vuurvliegjes te zien is. Met een fluisterbootje vaar je 's nachts langs de mangroven vol flonkerende vuurvliegjes, heel bijzonder om te zien. Overdag bezoeken we Kuala Selangor nationaal park, dat bestaat uit een gegraven meer en een stuk mangrove-kust. Het wordt beheerd door de Maleisische KNNV, we hadden toevallig op de fotobeurs al een paar van hen ontmoet. Het park is de moeite waard. Er zijn een aantal vogelhutten en er is een verhoogd wandelpad aangelegd door een stuk mangrove dat vol zit met allerlei soorten krabben, slijkspringers en vogels. We vinden zelfs de schilden van een aantal degenkrabben, die ook wel levende fossielen worden genoemd. Helaas zien we ondanks goed zoeken geen levenden. 

Taman Negara

In Maleisie lopen alle bussen en treinen toch iets minder goed als we hadden gedacht, dus blijkt de door ons uitgestippelde route niet altijd de handigste te zijn. We moeten vanaf de vuurvliegjes via Kuala Lumpur reizen om naar het oudste regenwoud te wereld te gaan, de Taman Negara. Gelukkig verloopt de aansluiting prima en halen we nog net de laatste boot. Over een rivier met aan alle kanten jungle varen we naar de toegang van het park. Dit regenwoud wordt beschouwd als het oudste regenwoud op aarde. Al 130 miljoen jaar heeft het zich ongestoord kunnen ontwikkelen omdat er geen invloed is geweest van grote aardbevingen, ijstijden en vulkaanuitbarstingen.

Een belangrijke attractie hier is een behoorlijk wiebelende canopy walkway of boomkronenpad van 550 meter lang die 40 meter boven de grond hangt. Normaal is het daar heel druk maar vandaag hebben we de jungle bijna voor ons zelf alleen. We zien vreemde planten en dieren zoals een enorme miljoenpoot. We beseffen ons al wandelend door het park dat we inmiddels heel wat jungles hebben bezocht en dat we van te voren in Nederland eigenlijk geen idee hadden hoe dat zou zijn. De bomen zijn een stuk lager dan in onze verbeelding, maar we vergeleken ze dan ook met de Sequoias in Californie. De grond is heel erg kaal en alle humus wordt weggespoeld dus is het vaak zand waar je op loopt. Het blijkt ook dat de jungles uit dierentuinen behoorlijk echt lijken. Alleen de warme vochtige omgeving is wel precies zoals we hadden gedacht, wat een gezweet voor een klein stukje wandelen. 

Cameron Highlands

Onze volgende bestemming (21 september) op het Maleisisch schiereiland zijn de Cameron Highlands, een van oorsprong Brits Hillstation voor de kolonisten die genoeg hadden van de tropische hitte. In deze highlands (~1800m boven zeeniveau) is het aangenaam koel met overdag zo'n 22 graden. Voor ons is dit ook een welkome afwisseling, geen airco maar een wollen deken. Als we aankomen bij de Cameronian Inn verteld de eigenaresse ons dat er een Rafflesia bloeit. Dat zou nog eens een leuke activiteit zijn voor de verjaardag van Reindert, nadat we in Sumatra pech hadden gehad. Helaas, 's avonds blijkt dat door het slechte weer de bloem alweer aan het verrotten is. 

Omdat het zo'n prettig weer is kan je hier wandelen zonder direct weg te drijven in het zweet. We lopen een mooi pad door de jungle die hier vol met enorme varens staat en komen uit bij een grote plantage waar ze sla, aubergines en mais verbouwen. We hebben geen zin om terug te lopen of op de bus te wachten dus liften we. We worden vrijwel direct meegenomen door een tourbusje dat nog wel een stop bij een theeplantage zal maken. Dat is alleen maar bonus voor ons natuurlijk! De Cameron Highlands is het belangrijkste thee gebied van Maleisie en de theeplantages zijn een lust voor het oog.

Later zijn we zelf ook nog op een tour door de omgeving geweest. We bezoeken een tegenvallende vlinderkwekerij, een rozenkwekerij waar de rozen heerlijk ruiken, een lokale groentenmarkt en een chinese boedistische tempel. Een leuk onderdeel was het bezoek aan een kwekerij van sla en aardbeien, die allemaal met in Nederlands ontwikkelde hydrocultuur en zaadjes worden gekweekt, en waar ze uiteraard ook heerlijke aardbeien en botersla shakes verkochten. Mmmm.  

Ter ere van Reindert zijn verjaardag verruilen we ons hostel voor "Casa dela Rosa", een lekker sjiek hotel met sauna en erg lekker eten. Zo staat er ook een "steamboat dinner" op het programma. Dit was raar aangezien er helemaal geen groot meer of rivier in de buurt is... Het bleek dan ook te gaan om diner uit een fondue stel dat hier lokaal bekend stond als de steamboat. Verder vroegen we ons af waarom er zelfs op de badkamer een telefoon was geïnstalleerd. Maar dit bleek reuze praktisch toen we in bad zaten en de receptie belde dat er een tourguide, waarmee we een afspraak hadden, contact met ons zocht vanwege een wijziging in het programma. Al deze luxe laat ons reisbudget eigenlijk niet toe, het was dan ook een kadeautje van de moeder en oma van Reindert en het was heerlijk. 

Rafflesia kerrii

Ons plan was om vanuit het luxe hotel direct door te reizen. Als we alvast geld halen voor de Perhentians (waar geen banken zijn) lopen we toevallig langs een tour-bureautje waar ze vertellen dat er toch nog een bloeiende Rafflesia gevonden is. Het is wel 3,5 uur lopen door de jungle, maar dat is het waard. De volgende ochtend worden we vroeg opgehaald en ergens langs de kant van de weg uit de auto gezet. Hier is een Orang Asli (oorspronkelijke bewoners van Maleisie) dorpje, en een jonge Asli neemt ons mee naar de bloem. Hij spreekt geen engels en loopt steeds 50 meter hard voor ons uit, maar wij doen lekker rustig aan. We zien onderweg een paar bladkikkers en veel kikkereieren die in een soort van taaie suikerspin verpakt zijn.

Na een vermoeiende tocht komen we toch nog onverwachts snel bij de Rafflesia aan. De bloem ligt helaas een beetje scheef op de grond. Reindert heeft de hele tocht het nieuwe statief meegesleept (carbon dus met balhoofd maar 3 kg) en deze komt nu erg goed van pas in de donkere jungle. De bijen die op ons zweet af komen en steken zijn vervelend, maar het aanschouwen van deze prachtige parasitaire bloem maakt alles goed. Hij stinkt ook minder erg dan we hadden verwacht. Later determineren we de soort nog aan de hand van de foto's, het blijkt Rafflesia kerrii  .

Ramadan

Op Sumatra vertelden we al dat de Ramadan was aangebroken en dat het lastiger is geworden om eten te vinden aangezien alle straatstalletjes dicht zijn en de rest overdag verstopt zit achter een gordijntje. In Maleisie valt dat gelukkig reuze mee omdat de helft van de bevolking bestaat uit Indiërs en Chinezen die veel van de restaurants bezitten. Dus is er altijd wel eten te vinden en er wordt openlijk gegeten. Wel eten we daardoor vaak Indisch of Chinees in plaats van Maleisisch.

Even voor zonsondergang gebeurt er iets merkwaardigs in restaurants. Alle moslims halen al een half uur van te voren eten op en gaan aan een tafeltje zitten wachten. Het is een heel apart gevoel in een vol groot restaurant (of Mc Donalds) te zitten waar iedereen het eten op tafel koud ziet worden. Af en toe roert iemand even met zijn rietje in een drankje maar verder blijft het eten onaangeroerd. Totdat er over de radio of speaker een gebed klinkt het teken dat de zon onder is en er gegeten mag worden.

Op vrijdag zijn er overal Ramadan markten op straat met de meest lekkere en vooral zoete dingen om in te slaan voor 's avonds. Wij profiteren hier graag van mee. Het grootste nadeel is dat de meeste mensen 's middags vreselijk suf en sloom worden, ook de chauffeurs van taxi's en bussen. Vanaf de Cameron highlands naar het tropisch eiland hadden we een minibus chauffeur die echt begon te knikkebollen en de wagen niet meer recht op de weg kon houden. Jessica greep toen redelijk boos in door hem te verplichten zijn raam open te doen en de muziek hard te zetten. De rest van de reis bleven we goed opletten of hij wel wakker bleef.

Pulau Perhentian

Tijd voor een volgend tropisch eilandje! We varen naar Perhentian kecil, en klein eilandje voor de oostkust van Maleisie, niet ver van de grens met Thailand. Hier weer witte stranden met palmbomen, heerlijk (iets te warm) zeewater en goede duikmogelijkheden. De accomodatie lijkt op het eerste gezicht nogal tegen te vallen, benauwde oude hutjes zonder ramen die er niet al te fris uitzien. Gelukkig vinden we even later toch nog een perfecte ruime bungalow met aan drie kanten ramen en een eigen veranda. Ook de boomkikkers vinden onze bungalow erg mooi, elke dag zitten er wel een paar tegen de gevel gekleefd. Verder lopen er op dit eiland een goot aantal enorme monitor-varanen rond en vliegen er vele arenden door de lucht. 

De duikplekken zijn allemaal in de buurt, dus is het niet nodig om de hele dag op een boot te zitten en twee duiken te maken. We maken dus meestal maar een duikje per dag, heerlijk relaxed. Hoewel het koraal hier stukken minder mooi is als op Bali of Komodo is er onderwater toch veel te zien. Zo zien we bij het opstijgen na de eerste duik nog snel even een zwartpunt rifhaai en een barracuda. En wat er aan koraal ontbreekt wordt goedgemaakt door de massaal aanwezige grote anemonen, allemaal met een paartje clownvissen erin. We maken ook een "muckdive" op het zand, op zoek naar vreemde beestjes. En die zien we genoeg: een klein beerkreeftje, grote zeenaaktslakken, vreemde wormen, en als klap op de vuurpijl een stelletje zeepaardjes (Hippocampus hystrix). De bodem ligt op 23 meter diepte en na een half uur moeten we dan ook alweer omhoog om te voorkomen in deco te komen. We houden het 5 dagen vol op dit heerlijke eilandje en het lukt ons ook nog flink bij te bruinen. 

Melaka

Melaka (Melakka zoals het in NL bekend is) ligt in het zuid-westen van het Maleisisch schiereiland, en de Perhentians in het noord-oosten. We vermijden een lange busreis door te vliegen naar KL en vanaf daar een taxi te nemen. Op deze manier zijn we voor het middaguur al ingechecked in een prima hotel, terwijl de bus pas 's avonds laat zou aankomen. Melaka is lange tijd een Nederlandse handelspost van de VOC geweest, en dat is goed te zien een een groot deel van de architectuur. Er staat hier een enorm "stadhuys" dat door de Nederlanders is neergezet, met een degelijk museum over de lokale historie erin.

Melaka is eerst lange tijd door de Portugezen bezet geweest, die hier een groot fort hebben gebouwd. In het begin van de 17de eeuw heeft Nederland Melaka veroverd. Tijdens de oorlog met Napoleon is deze kolonie aan de Britten overgedaan om te voorkomen dat ze in Franse handen zou vallen. De Britten hebben vervolgens het vrijwel onverwoestbare fort opgeblazen. Ze waren bang dat ze nadat Napoleon zou zijn verslagen de kolonie weer moesten teruggeven, en dat Nederland dan een veel te sterke strategische plek op de route naar Java in handen zou krijgen. Best een eyeopener om te leren dat de Europese oorlogen in de kolonieen dit soort gevolgen had. Hierover leer je toch niet zoveel vanuit Nederland.

Ons volgende reisdoel is weer een nieuw land: het ministaatje Singapore. Daar blijven we maar een paar dagen en daarna zullen we doorreizen naar Maleisisch Borneo.