Vang Vieng (13 mei) wordt ook wel Valkenburg aan de Mekong genoemd vanweg de aaneenschakeling van barretjes en de grotten in de buurt. Maar staat bij alle reizigers in Azie bekend vanwege het Tuben: op een tractorbinnenband de rivier afdrijven. Op de oevers langs het traject zijn diverse barretjes geconstrueerd waar je vaak ook vanaf een hoge steiger aan een touw de rivier over kan slingeren. Water, zon, drank (drugs al je wilt) en fun gegarandeerd! In de bus onmoetten we een Nederlands stel dat al een hele tijd op weg is. Samen met hen besluiten we weg van de drukte naar een prachtig guesthouse te gaan in een dorp aan de overkant van de rivier. Er is net een nieuwe brug, maar de tol is 4000 kip per persoon (13000 kip = 1 euro), dus meestal lopen we door de rivier naar de overkant. Maylin guesthouse heeft een prachtige tuin, en de meeste vlinders (volgens de eigenaar). We slapen in een prima bamboehut. De vrouw van de britse eigenaar is Laotiaans, en houdt erg van sauna. Dus elk excuus om de zelfgebouwde stoomhut op te stoken grijpt ze aan, en als zowel Jeroen en Sandra als wij laten weten dat we het wel leuk vinden om de sauna te gebruiken gaat ze direct met het houtvuur aan de slag.

Onze gastheer raadt ons aan vroeg te beginnen met tuben, aangezien de rivier erg laag staat en dus langzaam stroomt. Tussen 12 en 3 staat de zon alleen wel op het hoogst, en zonnebrand houdt niet zo goed in het water... Het dobberen op de banden is erg vermakelijk, maar het gaat wel erg langzaam. Elk barretje draait zijn eigen muziek,en bij een bar waar net de Vengaboys over het water schallen besluiten we te stoppen.  We zien een hoop aangeschoten mensen op de kant staan en aan de touwen hangen. Intussen beginnen we flink te verbranden. We peddelen zo snel mogelijk naar een langs de rivier klaarstaande tuk-tuk die ons uit de brandende zon redt. De rest van de dag (en de volgende dag) doen we weinig behalve ons steeds weer opnieuw insmeren met aftersun en af en toe een pijnstiller slikken.

   
Vang Vieng staat niet alleen bekend om het tuben, maar ook om de prachtige karst-rotsen (echt heel mooi) waarin vele grotten zitten. We huren fietsen om een aantal grotten 13km ten noorden van ons guesthouse te bekijken. De eerste grot is meteen raak, deze blijkt 3km diep de rotsen in te gaan en uit te komen bij een ondergronds meer. Een local werpt zich op als gids en laat ons deze grot zien. In plaats van voorzichtig! of: raak de stalagtieten niet aan! laat hij ons ervaren welke prachtige klanken er uit de stalagtieten komen als je er goed op trommelt. Ook ontbreken hier de nooduitgang bordjes of bewegwijzering.... Maar na meer dan een uur in de berg zien we weer daglicht. De tweede grot is kleiner maar eigenlijk mooier, en de derde grot staat vol water en hier kan je met een tube naar binnen door je aan touwen door het water te trekken. Het fietsen door Laos is erg mooi (ondanks de zadelpijn van de te kleine fietsen), en onderweg genieten we van alle kleine kinderen die allemaal zwaaien en  "sabadie" (hallo) roepen.

Luang Prabang
Tas weer ingepakt (17 mei) en met de expres bus naar Luang Prabang. We zijn gewaarschuwd dus nemen we een reispilletje die hard nodig is maar de route is dan ook echt prachtig. Dwars door de bergen, dorpen met huisjes van gevlochten bamboe, heel veel kinderen in de blote kont (geen pampers hier) en achterop (vaak nog peuter) broer of zus gebonden, varkens geitjes en koeien die oversteken, rijstvelden met net een beetje water maar nog te weinig om al te planten. In een van de dorpen tillen wel 100 dorpsbewoners met heel veel plezier en fun een paar honderd meter lange slang om samen de waterleiding aan te leggen. Kortom reizen door Laos is leuk!

Als we wakker worden in ons zelf gefabriceerde klamboe tentje besluiten we om van guesthouse te veranderen vanwege de herrie van de straat. Nu zitten we in een hele mooie kamer voor 4 dollar per nacht. We bregen de was weg die je hier per kilo betaald. Als we het ophalen blijkt weer dat de was wel lekker ruikt maar het ziet er uit alsof het wordt gewassen in de Mekong en helaas is het ook nog niet droog dus slapen we onder drie waslijnen met was.

In het stadje zelf bezoeken we het sobere paleis van de (gevangen en in een grot uitgehongerde) koninklijke familie. Laotianen geloven dat hun geesten nog in het paleis rondzwerven. Het was heel leuk om de presentjes van andere buitenlandse gasten te zien. Zo had Nixon een laotiaans vlaggetje meegenomen dat mee was geweest naar de maan, en zelf een paar stukjes maan! We lopen terug langs de Mekongoever waar weer veel eettentjes zijn en een hele groep mannen heel serieus Jeu de Boule aan het spelen is.

Bij Azie hoort toch ook de Aziatische olifant. We boeken een gecombineerde tocht van een ritje op een olifant en een tracking naar een dorpje in het oerwoud. De olifanten in het Elephant camp zijn allemaal opgevangen nadat ze niet meer nodig waren in de hout-industrie, en het jonkie (3 jaar) dat ze hebben is gekocht zodat het niet bij een roadshow terecht zou komen. Het ritje op de olifant is een beetje saai, maar halverwege nodigt de mahout Jessica uit plaats te nemen op zijn plek, de nek van de olifant. Als volleerd olifantentrainer leidt Jessica het dier terug naar het kamp. Je loopt hier gewoon tussen de beesten door, iets wat in Nederland ondenkbaar is. De trekking begint met een stuk varen in een gammel, wankel bootje, maar we komen droog aan. We blijven niet lang droog, want het begint al snel te stortregenen. Gelukkig hebben we in Vientiane een paraplu gekocht die nu goede diensten bewijst. De route is niet zoals we hadden verwacht, het meeste "oerwoud" is aangeplante teak, of platgebrand om rijst of mais te kweken. Het dorpje is wel heel leuk, veel loslopende dieren en schattige kindjes. We maken ons wel zorgen over de enorme ontbossing die je hier overal ziet en de daarbij behorende landslides die ontstaan. 's Avonds sluiten we af met paniek in het restaurant, er zit een enorme schorpioen onder een van de tafels.

Je wordt hier helemaal gek van alle tuk-tuk drivers die vragen of je naar de waterval wilt, en vandaag zijn we ook echt gegaan. En het was de moeite van het ritje (39km in een tuk-tuk) zeker waard. Het is een cascade waterval die erg doet denken aan de Plitvitce meren in Kroatie. Het bos rond de waterval is een stuk echter oerwoud dan waar we gisteren doorheen liepen.

De komende dagen gaan we rondreizen in Noord Laos, en hopen we ook terecht te kunnen in de Gibbon-experience (boomhutten tussen de gibbons verbonden met kabelbanen). Meer later!